Het is donderdagochtend, ik ben op bezoek bij Scauting in Assen.
Achterin het gebouw bevindt zich het atelier. Daar is een aantal deelnemers al rustig bezig, in volle concentratie.
In het voorste gedeelte, in het computerlokaal, zit een groepje met elkaar te praten aan de grote tafel. Ik mag erbij komen zitten. Coach Bart stelt me aan iedereen voor.

Verderop aan tafel zit een jonge vrouw die nog maar net begonnen is bij Scauting. Ze zegt niet zo veel, ze luistert zo te zien aandachtig. Als ze heel af en toe wel iets vertelt, valt op hoe welluidend en rustig haar stem klinkt. Ze maakt me nieuwsgierig. Ik zou graag eens met haar praten, maar het is nog veel te vroeg om dat aan haar te vragen. Ze moet eerst maar eens rustig indalen in de nieuwe situatie.

Het is gezellig aan tafel. Het woord genoeglijk komt bij mij op.
Situaties als dit zijn zo waardevol. Helemaal als je beseft hoe ingewikkeld en vol onbegrip de wereld om ons heen vaak is voor mensen met autisme. Lees de verhalen over ervaringsdeskundigen die ik de afgelopen jaren op deze plek publiceerde maar eens terug en je weet genoeg.
Hier bij Scauting heersen gelijkwaardigheid, respect en begrip. Dat geeft mensen overduidelijk lucht en ruimte, om te ontspannen, te herstellen en om te groeien.

Ook stagiaire Anna zit aan tafel. Ze doet de opleiding pedagogiek aan NHL Stenden in Leeuwarden. Ze gaat haar afstudeeropdracht uitvoeren op deze stage, ze heeft er zo te merken zin in.

Schuin tegenover haar zit een meisje van 18. Zij vertelt dat ze vandaag voor het laatst is. Ze komt alleen bij Scauting als ze vakantie heeft. Nu haar school weer bijna gaat beginnen neemt ze afscheid, in de herfstvakantie komt ze weer terug. Ze vertelt honderduit.

Bianca komt binnen. Over haar schreef ik eerder in deze serie verhalen*. Altijd erg leuk haar te ontmoeten.
Ze moet glimlachen om de enthousiaste verhalen van het meisje.
Ze zegt: “Jij hebt altijd van die originele invalshoeken. Vertel nog eens wat je laatst vertelde over koekjes.”

Het meisje vertelt geestdriftig: “Ik hou heel erg van koekjes. Daarom zorg ik ervoor dat ik hier bij Scauting altijd andere koekjes eet dan thuis. Voor de afwisseling. Want dan smaken de koekjes thuis en hier nóg specialer en lekkerder.”

Dan gaat het gesprek opeens over spelletjes.
Het meisje zit meteen rechtop: “Wie wil een spelletje Memory met mij doen? Ik moet er eerlijk bij zeggen, ik win wel altijd.”
Niet iedereen zit direct te springen bij deze waarschuwing. Maar stagiaire Anna durft het aan.

Ze spelen een paar potjes achter elkaar. En inderdaad, Anna wordt flink in de pan gehakt, al weert ze zich kranig.

Ik vraag het meisje wat haar geheim is.
“Ik heb wel een paar tips. Om te beginnen, voordat ik een kaartje omdraai zorg ik eerst dat ik goed onthoud welke kaartjes de andere speler net omdraaide. Ik onthoud sowieso altijd in een keer waar de kaartjes liggen. En mijn andere tip is: als ik aan de beurt ben zorg altijd dat ik niet begin met een kaartje dat ik al ken.“

Nou, wie weet kunnen we er ooit ons voordeel mee doen.

Hanneke Kappen

*Het verhaal over Bianca vind je hier: https://scauting.nl/over-leven-en-overleven