Vier jaar geleden ontmoette ik Carla voor het eerst, ze was toen 86. Ik had al van verschillende mensen gehoord dat dit een bijzondere vrouw was. Ze was ook met stip de oudste deelnemer van Scauting geweest. Ik werd nieuwsgierig naar haar en ik belde haar op of ik haar mocht interviewen.
Toen ik bij haar thuis was viel de grote kooi met zeer luidruchtige dwergpapegaaien meteen op. En, overal in haar huis stonden modelschepen. Die bleek ze allemaal zelf gebouwd te hebben. Ze vertelde me over wat ze allemaal had meegemaakt en maakte daarmee diepe indruk op me. Het is wel zo’n bijzonder levensverhaal.*
Hoe zou het nu met haar zijn?
Ik ga opnieuw bij haar op bezoek. Als Carla de deur voor me open doet hoor ik de dwergpapegaaien al luidkeels kwetteren. En de boten zijn er ook nog steeds.
Carla: “Ja, volgende maand word ik 90. Maar voor mij betekent leeftijd helemaal niks. Ik heb lichamelijke ongemakken, dat is erg vervelend. Die maken dat ik erg slecht slaap, ook heel vervelend. Eten interesseert me ook helemaal niet meer. Maar, ik ga gewoon door.”
Ze vertelt waar ze tegenwoordig mee bezig is.
“Ik ben begonnen met VWO wiskunde. Ik heb de boeken gekocht van kinderen die school hebben afgerond. Die boeken ben ik nu allemaal aan het doorwerken.”
Ze laat me een paar van haar werkschriften zien. Die zien er ongelofelijk mooi uit. Haar handschrift is onberispelijk, haar tekeningen heel precies en verfijnd.
Carla: “Ik mocht vroeger niet naar het VWO, ik moest naar de mulo, terwijl ik VWO best had kunnen doen. Dus doe ik het nu alsnog.”
Ze vertelt dat ze via Humanitas iemand heeft gevonden die haar leert programmeren. Ze is daar heel blij mee.
“Ja, ik heb een maatje gevonden. Dat is wel uniek hoor. Ik had gezegd dat ik op zoek was naar iemand die een beetje verstand heeft. Nou, dit is niet zomaar een maatje, ze is een topper uit de ICT wereld.”
Carla laat me een ansichtkaartje zien dat ze van dit maatje kreeg. Een heel aardig kaartje, waaruit blijkt dat de waardering helemaal wederzijds is.
Wiskunde en programmeren. Wat is er zo leuk aan?
“Lekker bezig zijn met iets dat je interesseert. Dingen ontdekken. De studies leiden me ook af van mijn pijntjes en andere fysieke ellende. Ik kan hier de hele week zoet mee zijn. Ik hou schooltijden aan, dus om 9 uur ga ik zitten en om 5 uur stop ik. Dat is voor mij het beste. Soms stop ik en val ik in slaap, omdat ik ’s nachts zo slecht slaap.“
En de bootjes?
“Die maak ik niet meer. Ik vind wiskunde en programmeren net zo fascinerend als die bootjes. En, het voordeel is, ik kan erbij zitten. Ik heb alle bouwplaten weggedaan. Ik heb zoveel rommel, er moet af en toe iets weg.”
Hoe ziet jouw week er tegenwoordig uit?
“Ik heb het tamelijk druk. Dat is helemaal prima hoor. Mijn maatje komt een middag in de week. Ik heb ook iemand die me een halve dag in de week ondersteunt met het huishouden. En GGZ komt twee uurtjes in de week om te kijken hoe het met me gaat.”
Dan zie ik opeens te midden van allerlei spullen een elektrische piano staan.
“Het is een klavecimbel. Ik heb altijd veel gespeeld, Bach en zo. Tegenwoordig speel ik haast niet meer.”
Ze loopt naar het instrument en haalt alle spullen die er bovenop liggen eraf. Dan doet ze voorzichtig de klep omhoog, gaat zitten en begint te spelen. Eerst nog wat onzeker, dan steeds vloeiender. Ik zit zo stil als ik maar kan, en luister. Ze speelt het ene prachtige stuk na het andere. Ze gaat zo op in het spelen dat het lijkt of ze me helemaal vergeten is.
Ze vertelt dat ze als kind altijd pianoles gehad heeft.
“Ik had klassiek pianoles, maar ik kon alles spelen. Ik heb later ook veel in cafés gespeeld in ruil voor een biertje. Ook wel in cafés waar beroemde artiesten kwamen. Ik heb veel bijzondere mensen ontmoet, Lucebert bijvoorbeeld. Ik heb ook in het buitenland gespeeld, geslapen onder een brug en zo.”
Wat een vrouw.
Net als na ons vorige gesprek ben ik helemaal ondersteboven van haar veerkracht en haar inspirerende, onverwoestbare levenslust.
Hanneke Kappen
*Hier kun je het eerste verhaal over Carla vinden: Scauting.nl/bootjes
Zeer de moeite waard!
