Het is 2021, ik nam met me mee…

Het Scautingzaadje werd geplant op het moment dat André Oostenveld voor zijn vorige werk opdracht kreeg om ouders te begeleiden bij het opzetten van een woonlocatie voor normaal- tot hoogbegaafde jongvolwassen kinderen met autisme. Hij zag een mooie groep mensen met veel talent. Aan een aantal voor de maatschappij belangrijke vaardigheden ontbrak het hen echter. Dat maakte dat ze grote moeite hadden zich in de wereld staande te houden. Wat zou het mooi zijn om deze waardevolle mensen perspectief te kunnen bieden. André besloot om samen met Wolter Piek Scauting op te richten. Een plek waar gewerkt kan worden aan het vergaren van inzicht in eigen autisme en het vergroten van zelfredzaamheid. Een plek van waaruit ondersteuning op maat geboden kan worden bij wonen, werken en leren. Een plek waar ieders unieke talenten en mogelijkheden aan het licht mogen komen.
Scauting bestaat in april 6 jaar, inmiddels hebben bijna 700 (!) normaal tot hoogbegaafde mensen met autisme in Drenthe, Friesland, Groningen en Twente hun weg naar Scauting gevonden.  
We zijn twee weken onderweg in het jaar 2021. 
Wat namen de beide oprichters met zich mee naar dit veelbelovende nieuwe jaar?
Wolter Piek is de man die verantwoordelijk is voor de organisatie van Scauting. Hij heeft een zoon met autisme.  Wolter: “Als ik destijds had geweten wat ik inmiddels weet over autisme, dan had ik ongetwijfeld veel meer begrip kunnen opbrengen voor mijn zoon. Maar twintig jaar geleden was er nog geen begeleiding zoals wij die nu bij Scauting bieden. Niet voor mijn zoon, en ook niet voor ons gezin. Dat laatste is iets dat zich het komende jaar steeds verder zal gaan ontwikkelen. En ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk dat is.”
Ik vraag André Oostenveld wat hij met zich meenam.   
André: “Wat ik meegenomen heb is het besef dat deze mooie mensen nog veel kwetsbaarder zijn dan ik in het begin doorhad. Er hoeft soms maar iets te veranderen in de omstandigheden of het wankele evenwicht is verstoord en het kaartenhuis stort volledig ineen. De mensen die bij ons komen doen dat omdat ze vastliepen, na jaren van onbegrip op school of op het werk. Er is zoveel hersteltijd nodig voordat er weer voorzichtig naar de toekomst gekeken kan worden. Je zou wensen dat begeleiding op maat veel eerder wordt ingezet, en daarna ook blijft. Levensloopbegeleiding, dat zou het mooist zijn.”
Ik vraag het ook aan Stefan van Santen (28 jaar). Stefan is welbespraakt, superslim, sociaal vaardig én hij heeft autisme. Vanuit Scauting krijgt hij ondersteuning thuis (nu online), twee dagdelen in de week gaat hij als deelnemer naar de locatie in Hoogeveen, mits de Corona-kust voor hem veilig voelt. Ik vraag hem wat Scauting voor hem betekent.   
Stefan: ”Structuur en een doel, zo kan ik het samenvatten. Juist nu ik vanwege Corona tijdelijk minder op de locatie kom, besef ik hoe belangrijk die plek voor me is. Voordat ik bij Scauting kwam heb ik jarenlang diep depressief thuis gezeten. Ik kwam tot niks. Op de middelbare school ging het mis. En al bleek later in het volwassenenonderwijs dat ik prima in staat was hoge cijfers te halen, ik was mijn zelfvertrouwen volledig kwijt geraakt. Ik word nu thuis begeleid door coach Marianne. Met haar werk ik aan het verder vergroten van mijn zelfstandigheid. En op locatie onderzoek ik samen met mijn begeleider Evan in welke richting ik me verder wil gaan ontwikkelen. Gamedesign is een onderwerp waar ik me bijvoorbeeld erg voor interesseer.“   
Stefan deed onlangs een voor hem verrassende ontdekking.  
Hij vertelt: “Vanwege Corona heb ik mijn onderzoek naar een vervolgstudie tijdelijk op pauze moeten zetten. Ik ga momenteel minder naar de locatie en zie daardoor weinig mensen. Ik mis het contact met gelijkstemden heel erg. Dit alles had er een paar jaar geleden zeker voor kunnen zorgen dat ik was teruggezakt in een depressie. Maar dat gebeurt nu dus niet. Ik merk dat ik sterker in mijn schoenen ben komen te staan. Ik heb nauw contact met Marianne en met Evan, dat blijft nodig, en ik pak straks in betere tijden de draad gewoon weer op. Dat vertrouwen heb ik in dit nieuwe jaar met me meegenomen.“  

Binnenkort zal ik met Stefan verder praten over hoe hij met zijn autisme omgaat. Wordt vervolgd.

Hanneke Kappen