Wim Wisselink (35) werkt als administratief medewerker bij Scauting in Hoogeveen. Hij heeft autisme èn een bijzonder levensverhaal. 
Wim is de oudste van zes kinderen. Zijn vader is predikant. Het gezin woonde daar waar het werk van de vader hen bracht. Toen Wim een jaar of acht was verhuisden ze naar het toenmalige Zaïre, het huidige Congo. Ze zouden er blijven wonen tot Wim vijftien was. 
Wim ging daar naar een internationale school. Hij had nog geen diagnose, maar zijn autisme speelde al flink op. Hij weet nog hoe hij buiten zichzelf van woede de klas uit kon lopen als hij het (in zijn ogen) irrationele gedrag van zijn docenten weer eens niet kon verdragen. Zijn zusje werd dan vaak achter hem aan gestuurd om hem terug te halen.   
Vakantie in de Afrikaanse periode hield in dat ze eens in de twee jaar met het hele gezin naar Nederland kwamen, en het andere jaar in Afrika op reis gingen. Ze bezochten daar Zambia, Zimbabwe,  Zuid-Afrika en Malawi. Wim bewaart er goede herinneringen aan. Hij weet nog hoe zijn moeder een taak voor hem had bedacht om het reizen voor hem, en dus voor iedereen, makkelijker te maken. Ze stelde hem aan als de beheerder van de Donald Duck’s. Hij vond dat leuk om te doen. Hij nam zijn taak heel serieus. Hij had de blaadjes mooi geordend in verschillende mappen. De boekhouder in hem was in aanleg al vroeg aanwezig. Zijn broers en zusjes moesten alles natuurlijk wel precies zo doen als hij het bedacht had. Anders was het mis.
Terug in Nederland waren er de vakanties naar Frankrijk. Het viel voor zijn ouders dan niet mee om de vrede in het gezin te bewaren met zes kinderen, waarvan er eentje licht ontvlambaar was. Ze hadden hun handen vol aan het gedrag van Wim. Om de haverklap moest er weer een zogenaamd “Wim-brandje” geblust worden. Hij kon zo verschrikkelijk boos worden. Vooral zijn zusjes moesten het soms ontgelden. Dat zorgde wel eens voor onveilige situaties.
Het was aan het eind van zijn havo periode, in de zomer voordat hij zou gaan beginnen aan zijn hbo accountancy opleiding, dat zijn ouders een ingrijpend besluit namen. Wim mocht niet meer mee op vakantie. Het was klaar. Het kostte hen veel te veel energie om hem in het gareel te blijven houden. Het ging ten koste van de andere kinderen. Streep erdoor.
Wim begreep er niks van. Hij was geschokt en voelde zich buitengesloten. Het maakt hem erg boos. Zijn ouders zorgden er ondertussen wel voor dat hij op vakantie kon naar Egypte met een georganiseerde reis.  
Het bleek voor Wim een keerpunt. Er veranderde vanaf dat moment van alles. Hij ging niet alleen niet meer mee op vakantie, hij ging ook uit huis. Hij verhuisde naar een beschermde woonvorm. Voor zijn eigen gevoel werd hij uit huis gezet. Hij voegt er meteen aan toe dat dit veel erger klinkt dan dat het was. Hij begrijpt het inmiddels wel. Wim: ”Vroeger zei ik dat ik voor altijd thuis wilde wonen. Mijn ouders beseften dat dit niet verstandig was en dat het gezond is om op den duur op eigen benen te staan.” 
Hoe het nu met hem is?
Wim woont al 10 jaar zelfstandig. Hij is onlangs verhuisd van een huurwoning naar zijn eerste eigen koopwoning. Ambulante begeleiding heeft hij sinds vier jaar niet meer nodig. Hij benadrukt hoe belangrijk die begeleiding voor hem is geweest. Zijn vaste begeleidster was er al voor hem toen hij nog op de havo zat. En na zijn studie begeleidde ze hem zelfs bij het zoeken naar werk. Ze verdient volgens Wim, en ook volgens zijn moeder, net zoveel credits als zijn ouders. 
Of hij het drastische besluit van zijn ouders nu beter begrijpt?
“Jazeker begrijp ik dat nu beter. Ze deden het met de beste bedoelingen. Voor mij en voor de rest van het gezin. Het eerste jaar dat ik niet mee was op vakantie waren mijn zusjes erg opgelucht. Best lekker, een vakantie zonder spanning en ruzie, heeft mijn ene zusje later eens gezegd. Ze had wel moeten huilen toen ze dat zei. Dat vond ik wel mooi om te horen. Maar het was gewoon waar.” 
Wim vindt het belangrijk om over te brengen dat je ook met autisme ver kunt komen.  
Hij vertelt: “Mijn studie aan de Hanzehogeschool leek eerst helemaal niet goed te gaan. Ik kreeg zelfs het advies er maar liever meteen mee te stoppen. Mijn ouders hebben dat niet geaccepteerd. Door hun vechtlust hebben ze ervoor gezorgd dat ik de kans gekregen heb om mezelf te bewijzen. De opleiding heeft voor mij een paar aanpassingen gemaakt waardoor ik tot bloei kwam, zonder in te boeten op de eisen die een accountancy opleiding aan haar studenten stelt. Door mijn toedoen is er meer aandacht gekomen voor autisme op de Hanzehogeschool en zijn er zelfs speciale commissies opgericht om te waarborgen dat mensen met autisme een gelijkwaardige kans krijgen.”
Zijn werk bij Scauting bevalt hem goed. Zijn oog voor detail en zijn loyaliteit aan de organisatie ziet hij als de grote voordelen die met zijn autisme zijn meegekomen. Dat hij behoorlijk in details kan verzanden qua werken en uitleg, dat hoort er bij. 
Maar het allermooist vindt hij dat hij sinds een jaar of zes weer van harte welkom is om zich te voegen bij het gezin als ze op vakantie in Frankrijk zijn. 

Hanneke Kappen