Op de locatie van Scauting in Assen is een nieuwe ruimte in gebruik genomen. Tot voor kort zaten de ICT’ers en de meer kunstzinnigen bij elkaar in één lokaal. En dat ging uitstekend. Toen deed deze uitbreidkans zich voor. Een echt atelier. De nieuwe ruimte biedt nieuwe artistieke mogelijkheden en de extra ruimte geeft iedereen meer bewegingsvrijheid en rust. Alleen maar tof, zou je zeggen. Maar daar denkt niet iedereen zo over.
Een paar dagen voor de verhuizing laat een van de vrouwelijke deelnemers mij het dan nog lege atelier zien. Ze maakt zich grote zorgen over waar straks haar vaste werkplek zal komen. Haar wensen: niet te dicht bij anderen, uitzicht op de deur, ze wil vooral makkelijk weg kunnen. Maar ja, wat willen de anderen? Misschien willen die wel hetzelfde. De onzekerheid hierover veroorzaakt bij haar angst en stress. Ik zeg haar dat ik na de verhuizing weer langs kom om te zien hoe het is afgelopen. 
Voor Bart (39) en Jente (24), twee ICT’ers in hart en nieren, belooft de verhuizing minder ingrijpend te worden. Zij blijven gewoon op hun eigen vertrouwde werkplek. Ze verwachten wel dat het een stuk stiller zal worden bij ICT. Volgens Jente houden atelierdeelnemers meer van gezellig met elkaar praten dan ICT’ers: “Wij praten zo af en toe ook wel, maar alleen over waar we op de computer mee bezig zijn. ”  
Ik vraag aan de beide mannen wat er toch zo ingewikkeld is aan veranderingen. 
Bart: ”Mensen met autisme vinden veranderingen gewoon lastig.”
Jente denkt lang na en zegt dan zacht: ”Je weet dan niet precies wat er gaat gebeuren. Ik moet dan de hele tijd denken over wat er allemaal zou kunnen gaan gebeuren. Allemaal opties. Ik krijg mijn hoofd dan niet stil. Van al dat denken word je heel erg moe. Als het een kleine verandering is denk ik, oké, ik zie het wel. Maar bij iets groots lukt me dat niet.”
Bart: “Wat een grote verandering is? Overgangen op school bijvoorbeeld. Van de basisschool naar de middelbare, van de middelbare naar vervolgonderwijs.”
Jente knikt instemmend. Hij volgt een ICT opleiding aan de Hanze. Daar moet hij komend schooljaar voor het eerst stage gaan lopen. Hij heeft nog geen enkel idee over waar, wat of hoe. Niet fijn. Hij was in de zomervakantie twee dagdelen in de week bij Scauting te vinden. Voor wat structuur in de week. Ook om mensen te ontmoeten. Komende week begint zijn opleiding weer. Vanaf dan komt hij niet meer op de locatie, maar wordt hij thuis begeleid vanuit Scauting. 
Jente: “Wat ik het allerergst vind is als ik niet precies weet wat er van mij verwacht wordt.”
Bart zegt: “Dat kan gelukkig wel beter worden als je meer ervaring krijgt in omgaan met veranderingen. Wat wel jammer is: slechte ervaringen, die blijven langer hangen. Dat is aangetoond.”  
Een paar dagen later ga ik kijken hoe het is afgelopen daar in Assen.
Eerst naar de ICT afdeling. Daar heerst een serene rust. Alleen het gezoem van de 3D printer is te horen. Een van de deelnemers is bezig er iets moois mee te vervaardigen. Bart en Jente zijn geconcentreerd aan het werk achter hun laptop. “Wel heerlijk veel ruimte zo”, zeg ik. Dan zegt de 3D man op flinke toon: “En zo hoort het ook!” Daar moeten iedereen even om lachen.
Het nieuwe atelier begint vorm te krijgen. Het is een uitnodigende ruimte. Ik tref er de deelnemer die mij eerder een rondleiding gaf. Ik kijk haar verwachtingsvol aan. En? Ze doet haar duim afwisselend omhoog en omlaag. Ze weet het nog niet helemaal. Ze zit wel op een prachtplek die voldoet aan al haar wensen. Maar ze moet er nog erg aan wennen. 
Coach Marianne Koopmans zegt dat ze de komende tijd in alle rust samen gaan onderzoeken hoe dit voor iedereen een fijne plek kan worden. 
Het komt vast goed.

Hanneke Kappen