Marianne is coach bij Scauting. Ze liet me weten dat een van de deelnemers geïnteresseerd was in een interview met mij. Ze heet Amar, ze is vierentwintig.
Als ik haar ontmoet wordt al snel duidelijk dat ze groot fan is van Miss Montreal, van Sanne Hans dus. Ze straalt als ze het over haar heeft.
“Ik ben al fan van Sanne sinds 2019, ik ben inmiddels naar zeven live concerten van haar geweest. Ik vind haar muziek heel goed, ik vind haar als mens ook geweldig. Haar humor spreekt me erg aan en ik vind het ook mooi hoe ze met haar stotteren omgaat. Soms wil ze tijdens een concert iets vertellen maar dan lukt dat even niet. Dan kan ze zo mooi zeggen: “Ach, laat ook maar!”, of: “Jullie weten het wel!”. Ik vind dat heel leuk. Haar mooiste nummer vind ik ‘Geef me het leven’. Toen ik dat nummer voor het eerst hoorde raakte me dat heel erg. Ze doet dat liedje bijna altijd tijdens haar concerten.”
Gaat die tekst ook over jou?
“Dat weet ik niet zo goed, ik vind het gewoon een prachtig nummer.”
Hoe vaak ben je hier bij Scauting?
“Ik ben hier op maandagochtend, dinsdagochtend en donderdagmiddag. Toen ik hier twee jaar geleden voor het eerst kwam voelde het meteen goed. Dit is een fijne rustige plek, ik voelde me hier meteen op mijn gemak. Ik ben vooral bij Marianne in het atelier. Ik ben daar op dit moment bezig met diamond painting, en met Spaans, want dat wil ik graag leren.”
Hoezo Spaans?
“Ik heb familie in Spanje we komen er regelmatig Ik heb daar vorig jaar bijvoorbeeld mijn verjaardag gevierd. Die familie van mij daar spreekt geen woord Engels, daarom wil ik graag Spaans leren. Ik kan de gesprekken daar al aardig volgen, als ze niet te snel praten tenminste. Maar als iemand mij een vraag stelt, klap ik dicht.”
Je vertelde me dat je pas een jaar weet dat je autisme hebt. Vielen dingen op hun plaats toen je die diagnose kreeg?
“Ja, zeker wel. Ik ben bijvoorbeeld altijd al erg gevoelig geweest voor prikkels. Contact leggen heb ik ook vaak lastig gevonden, ik hoorde er niet altijd bij. Op de basisschool had ik nog wel veel vriendinnen. Op de middelbare school had ik twee vriendinnen, we waren een klein clubje van drie. Maar we werden erg gepest. Ik weet nog goed dat we een keer in groepjes moeten koken, en dat wij als laatste klaar waren. De rest van de klas moest op ons wachten, want we gingen pas eten als iedereen klaar was. Er werden toen hele nare dingen tegen ons gezegd, zo erg dat een van mij vriendinnen moest huilen. Ondertussen zat iemand het allemaal te filmen. Dat vond ik heel erg. De docent had het niet door, of was misschien even weg, dat wet ik niet meer precies.”
Wat deed je na de middelbare school?
“Ik ben met twee beroepsopleidingen begonnen. De theorie ging me best goed af, maar op stage ging het steeds mis. Ik deed eerst een opleiding voor dierverzorger, dat leek me leuk want ik ben gek op dieren. Maar op stage ging het helemaal niet goed, daarom moest ik met de opleiding stoppen. Ik vind het ook erg leuk om met eten bezig te zijn, vooral met bakken. Dus ik besloot een opleiding te doen in de facilitaire dienstverlening. Ik heb een paar stages gelopen in de horeca. Op de tweede dag van mijn stage in een groot restaurant moesten we een grote groep van vijftig mensen voorzien van koffie en thee. Heel veel mensen kwamen tegelijkertijd binnen, met veel lawaai. Van het geluid had ik de meeste last. Het harde praten, het geluid van keihard rinkelende kopjes en schotels. Voor mij was dat allemaal veel te overweldigend.”
Ze vertelt verder.
“Ik ben op stage ook een paar keer heel erg van slag geraakt door dingen die mensen tegen me zeiden. Er was een man die keihard tegen me uitviel, hij zei dat ik er als een zombie bij liep. Diezelfde man zei ook een keer, toen het heel lawaaiig was tijdens de afwas, dat ik niet zo in mijn eigen wereldje moest zitten. Hij zei dat soort dingen tegen mij op luide toon en met een heel boos gezicht. Zoiets blijft bij mij nog heel lang doormalen in mijn hoofd. Als mensen boos tegen me doen word ik heel stil, ik sla dan helemaal dicht. Ik probeer me er niks van aan te trekken, maar dat lukt me niet.”
Hoe liep het af met die man?
“Ik ben daarna toch nog gebleven, zeker nog twee maanden. Mijn ouders vonden dat heel knap van mij. Knap dat ik zo doorzette en dat ik toch verder probeerde te gaan. Maar uiteindelijk wist ik het zeker: dit is mijn plek niet. Na mijn laatste stage heb ik een tijd thuis gezeten, en toen ben ik hier bij Scauting gekomen.”
Wat heb je over jezelf geleerd inmiddels?
“Ik weet nu dat ik veel beter pas in een rustige, kleinschaliger omgeving. Ik heb ook geleerd dat duidelijkheid voor mij erg belangrijk is. Ik vind het fijn om precies te weten wat er van mij verwacht wordt. En, één opdracht krijgen past beter bij mij dan een paar tegelijk.“
Vinden je ouders nog steeds dat je heel goed bezig bent?
“Mijn ouders staan altijd achter mij. Mijn moeder en ik lijken ook erg op elkaar. Zij is net als ik ook erg prikkelgevoelig. Ze kan net als ik ook erg genieten van muziek, mijn vader trouwens ook. Met hem ben ik laatst naar een concert van Direct geweest. Dat was ook een heel goed concert. Maar ik blijf toch het meest fan van Miss Montreal.”
Nog één vraagje. Je bent heel gevoelig voor geluid, toch ga je graag naar live concerten. Daar is het geluid toch vaak keihard?
“Klopt. Maar ik heb daar tijdens concerten geen last van omdat ik dan zo aan het genieten ben van de muziek. Het maakt mij dan niks uit dat het geluid zo hard is.”
Hanneke Kappen
Tekst van ‘Geef me het leven’ van Miss Montreal:
Ik was het even vergeten
Hoe donker het voelt voor het ochtend wordt
Ik was niet echt aan het leven
Even kwijt wat ik zocht
Dus, oeh, laat me alles zien, dan doe ik dat ook
En, oeh, haal me even uit m’n hoofd
Geef me het leven, ook al doet het pijn
Geef me de klootzak die je soms moet zijn
Deel al je zorgen, ook al zijn ze klein
Kom maar dichterbij, oh
Geef me het leven, hef je glas omhoog
Proost op de liefde waarin ik geloof
Geef me maar alles, wat het ook zal zijn
Kom maar dichterbij, oh
Was voor me uit aan het staren
En ik liep en ik viel, maar kwam niet vooruit
De melodie was verwaterd
Hoorde alleen nog maar ruis
