Hij is alles waar ze altijd naar verlangd heeft. Maar nu deze begripvolle, welbespraakte en intelligente man werkelijk in haar leven gekomen is, krijgt Anna het benauwd. Al na een week besluit ze de relatie met Chris weer te verbreken. Ze wil het hem wel persoonlijk vertellen. Nog voor het weekend, want ze wil niet dat hij ook maar een dag te lang valse hoop hoeft te koesteren. Ze wil hem zeker geen pijn doen.

Chris: ”Ze legde me eerlijk en oprecht uit waarom ze de relatie wilde verbreken. Het was haar allemaal veel te veel. Ze zat niet lekker in haar vel, er was gedoe met de Wajong aanvraag, haar opa was net overleden. De manier waarop ze het vertelde raakte me. Het was natuurlijk niet leuk dat ze de relatie verbrak. Maar de zorgvuldige oprechtheid waarmee ze de boodschap bracht maakte dat ik toen pas echt verliefd op haar werd.”

Ze zijn vanaf dan weer gewoon vrienden. Totdat Chris zich een week of twee later tijdens een wandeling een zinnetje laat ontvallen dat eindigt op: “… en dat is waarom ik van je hou.”
En zoals Anna het zo mooi kan zeggen: The rest is history.

Hoe het nu met ze gaat?
Ik ontmoet de twee in Hoogeveen. Ze zijn net terug van een vakantie naar Zweden. En ze zijn overduidelijk nog steeds erg gek op elkaar.
Chris: ”We herkennen ook veel in elkaars autisme. Beiden zijn we erg gevoelig voor overprikkeling, we hoeven elkaar daarin niets uit te leggen. We weten dat we elkaar dan rust moeten gunnen. We geven elkaar de ruimte en de tijd die de ander nodig heeft om te herstellen.”
Anna: ”Ik zou jou nooit in een situatie dwingen waarvan ik weet dat jij die niet fijn vindt. Want ik weet zelf precies hoe dat voelt. Als we bijvoorbeeld ergens heen willen gaan en jij bent zo moe dat jij echt even moet gaan liggen, dan is het besluit snel genomen: we gaan gewoon niet. Andersom is dat precies hetzelfde.”

Ze maken kennis met elkaars familie. En ze merken verschillen op.
Anna: ”Jullie huis is bijvoorbeeld veel opgeruimder dan dat van ons. Bij jullie is veel meer structuur en veel meer duidelijkheid. Bij jullie zit ik heel anders op de bank dan bij mij thuis, veel actiever. Ik rook bij jullie ook minder. Dat is bij ons dus heel anders. Ik verwijt dat niemand, ieder gezin is gewoon anders. En ik ben ervan overtuigd dat iedereen zijn best doet.”

Anna kiest haar woorden heel zorgvuldig. Er klinkt inderdaad helemaal geen verwijt in door als ze vertelt dat bij haar thuis, ondanks de beste bedoelingen, er soms toch een gebrek aan begrip was.
”Behalve dan bij mijn moeder, met haar heb ik een speciale band. Zij heeft mij altijd begrepen en gesteund. Maar er zijn maar weinig mensen die mij zo kunnen begrijpen als Chris. Hij kan zo goed luisteren, hij is zo geduldig en begripvol. Ik zie dat ook als hij bij Scauting andere mensen helpt met computerproblemen. Ik ben ervan overtuigd dat hij desnoods een miereneter nog zou kunnen leren programmeren! Wat ik ook zo mooi vind van Chris is dat hij mijn onzekerheden niet versterkt of veroordeelt, maar ze samen wil aanpakken.”

Hoe dit verder zal gaan?
Anna: ”Het is natuurlijk nog pril allemaal. Maar het voelt heel goed. Ik heb tóch iemand kunnen vinden die van me houdt precies zoals ik ben. En ik van hem.”
Chris: ”Ik wil heel graag verder met jou. Dit met ons voelt als een warme omhelzing.”
Anna, heel blij: ”O, echt? Dat had je nog niet eerder zo tegen me gezegd! Hoe het voor mij voelt? Zal ik het cliché maar gewoon benoemen? Het voelt als thuiskomen.”

Ze heeft tranen in haar ogen.
Ze zegt: ”Dat zijn tranen van geluk, niet van verdriet.”