Alex Jonker (47) is vijf ochtenden in de week te vinden bij Scauting in Hoogeveen. Hij heeft er een eigen werkkamer. Hij legt mij vrijwel meteen bij binnenkomst een cryptische vraag voor: “Hoe noem je boeven in een auto?” (HK- Het antwoord vind je onderaan dit stuk)

Ik had al van verschillende mensen gehoord dat Alex erg creatief is. Op zijn bureau liggen keurig gerangschikte stapeltjes papieren met daarop allemaal zelfbedacht, handgeschreven en handgetekend werk. Het zijn woordpiramides, kruiswoordraadsels, woordzoekers, gedichten en tekeningen. Vooral tekeningen van dieren. Zoals die van een vogel die in plaats van een snavel een kraan heeft.
Alex: “Je raadt het zeker wel? Dit is een kraanvogel!”
Hij laat me een map zien die nokvol zit met zijn werk.
Alex: “Ik ben een puzzelmaker. Ik hou vooral van spelen met taal. Ik ben heel blij dat ik hier bij Scauting een eigen werkkamer heb. Hier kan ik in alle rust mijn ideeën uitwerken. Ik zat eerst samen met anderen in een grotere ruimte verderop in de gang, maar dat was voor mijn hoofd veel te onrustig. Hoe graag ik iedereen ook mag. Veel te veel prikkels. Dit is trouwens al mijn vijfde map. Thuis heb ik nog vier van deze dikke mappen helemaal vol met mijn bedenksels.”

Hij vertelt me over zijn jeugd.
Alex: “Ik ben geboren met een waterhoofd. Dat maakt dat ik als kind heel vaak geopereerd moest worden. Ik heb de jaren vanaf mijn geboorte tot mijn achttiende voornamelijk doorgebracht in het UMCG in Groningen. Ik kan me nog goed herinneren hoe bang ik daar was als kind, vooral als mijn ouders na het bezoekuur weer naar huis toe gingen en ik alleen achterbleef. Maar ik kom gelukkig uit een gelovig nest. Mijn opa heeft me leren bidden. Dat heeft me erg geholpen, dat helpt me tot op de dag van vandaag.”
Ik vraag hem wat zijn opa hem precies leerde.
Alex: “Hij vertelde me dat ik gewoon moest gaan zingen en gaan praten met God. De Heer is mijn herder, dat lied leerde hij mij. En hij leerde me ook om te vragen aan God of mijn vader en moeder de volgende dag weer gezond en wel bij mij op bezoek zou mogen komen. Ik werd daar rustig van.”

Hij volgt onderwijs in het ziekenhuis, maar gaat tussendoor ook gewoon naar school.
Alex: “Daar ben ik vreselijk gepest. Ik herinner me dat mijn grootste pestkop op de middelbare school de zogenaamde AAJB had opgericht. Die letters stonden voor: Anti Alex Jonker Beweging. Geen idee waar ik dat aan verdiende. Waar ik vooral erg trots op ben is dat ik, ondanks al die jaren in het ziekenhuis, en ondanks al het gepest, in één keer mijn diploma heb gehaald. Zonder ook maar een jaar over te moeten doen. Toen later uit een test bleek dat ik hoogbegaafd ben, voelde ik erkenning. Daarvoor voelde ik me wel eens wat minderwaardig, maar toen dacht ik heel even stiekem, wie het laatst lacht….”

Hij vertelt dat hij altijd erg hoge cijfers voor wiskunde haalde, en iets lagere voor scheikunde. Toch besluit hij scheikunde te gaan studeren, omdat hem dat veel interessanter lijkt. Hij gaat werken als chemisch analist. Zijn vrouw Nelleke leert hij kennen via een Christelijke datingsite. Nelleke werkt dan nog in het onderwijs.
Alex: “Onze eerste echte ontmoeting was op station Utrecht. Het klikte meteen. Nelleke is net als ik hoogbegaafd, en ze bleek Asperger te hebben. Ze herkende vrijwel meteen kenmerken van autisme bij mij. Op haar aanraden heb ik me laten testen en daar kwam inderdaad de diagnose ASS uit. Onze beide kinderen hebben inmiddels dezelfde diagnose gekregen.”

Het leven zit hen niet altijd mee. Nelleke krijgt last van ernstige epilepsie. Alex ontsnapt aan de dood als op een dag de drain in zijn hoofd kapot gaat. De toenemende druk op zijn hoofd maakt dat hij buiten bewustzijn raakt. Hij wordt net op tijd gevonden. Er wordt een nieuwe drain aangelegd in een ander gedeelte van zijn hersenen.
Alex: ”Ik was helemaal in de war. Ik moest zes weken revalideren voor ik weer een beetje bij mijn positieven kwam. Maar we konden niet meer goed voor onze kinderen zorgen. Ze woonden eerst een tijdje bij mijn zus en zwager, ze zijn inmiddels in twee verschillende pleeggezinnen opgenomen. Dat was natuurlijk een bittere pil voor ons. En heel verdrietig. Maar de kinderen wonen gelukkig vlak bij elkaar en wij zien ze ook regelmatig. We zien dat ze opgebloeid zijn. Daar zijn we heel dankbaar voor. Ons leven is er een met ups en downs. Maar altijd gedragen door de Heer.”
Ik vraag hem wat hij daarmee bedoelt.
Alex: ”Wij weten dat wij, ondanks alle problemen, in goede handen zijn.”

Hanneke Kappen

Oplossing cryptische vraag: Rijtuig.