Linn(16) is twee keer in de week te vinden op de Scauting-locatie in Tjalleberd. Ik heb me laten vertellen dat ze graag iets wil vertellen over haar grote hobby. Als ik haar ontmoet heeft ze een grote tas vol Japanse knuffels en gadgets bij zich.
Linn: “Ik vind het leuk mijn verzameling een keer aan anderen te laten zien. Niet veel mensen weten hier iets van. Ik ben een beetje heel erg op mezelf.”
Ze begint haar tas uit te pakken.
Linn: “Ik verzamel dingen die mij blij maken, dingen die ik graag om me heen heb. Twee jaar geleden ben ik ermee begonnen. Het grootste aandeel bestaat uit knuffels. Ik heb thuis twee kamers waar ik ze kan uitstallen. Mijn eigen kamer en nog een andere kamer. Daar staan ook mijn vier spelcomputers. Overal staan en liggen knuffels. Ik heb immens veel. Het is een zee van knuffels. Ik verzamel de originele Japanse versies. De knuffels die voor de interne Japanse markt gemaakt worden hebben een veel hogere kwaliteit dan de knuffels die voor de Amerikaanse en Europeese markt bedoeld zijn. De stof is kwalitatief veel beter en veel zachter, de oogjes lijken ook veel echter.”
Ze weet er heel veel van. Ze vertelt hoe sommige knuffels enorm in waarde gestegen zijn.
Linn: “Heel af en toe verkoop ik er een, als ik geld nodig heb om iets speciaals te kopen. Ik koop alleen als ik er niet veel voor hoef te betalen. Ik jaag op wat ik hebben wil door duizenden advertenties door te pluizen. Ik zoek op Vinted, Instagram, Mercari, dat is een soort Japanse Ebay. Ik zoek niet iets specifieks, ik laat me verrassen.”
De spullen zijn kleurig, roze lijkt te overheersen.
Linn: “Ja, als je naar mijn verzameling kijkt zie je vooral veel roze. Maar aan mij zie je niet dat ik zoveel roze om me heen heb. Ik draag vooral zwart, grijs, spijkerstof. Ik hou van ruim zittende kleding, boots met plateauzolen, vintage T-shirts. Ik heb er nu een aan met een opdruk van Southpark, maar dan wel een waar ze bloederig op staan. ”
Ik vraag haar wat ze bedoelt met vintage.
Linn: ”Ik heb veel spullen uit de periode tweeduizend tot tweeduizend en tien, maar met vintage bedoel ik de jaren negentig en tweeduizend. Ik zit vast in dingen die ik vroeger al heel leuk vond. In spellen, cartoons. Ik speel ook oude videospelletjes, vooral online. Het gaat me dan vooral om de community. In het echte leven zie ik bijna niemand, ik heb maar éen vriendin en ook die zie ik niet vaak, maar online ontmoet ik heel veel mensen. Ook internationaal. Alles gaat in het Engels. Maar buiten de community spreek ik liever geen Engels, dat voelt cringe.”
Linn laat me een knuffel zien. Hij lijkt je heel lief aan te kijken, maar als je zijn hoofd omdraait kijkt zie je opeens een heel boosaardige blik.
Linn: “Wat het verzamelen van deze knuffels ook leuk maakt is dat ze er vaak schattig uitzien, maar dat lang niet altijd zijn. Ze zijn meer voor tieners bedoeld. Dit is Flippy bijvoorbeeld. Hij zat in het leger en heeft daar PTSS opgelopen. Als hij flipt wordt het een bloedbad!”
En school?
Linn: “School is niet echt een plek voor mij. Vijf dagen in de week op de fiets erheen, tot vier uur daar zitten, het was allemaal veel te veel voor mij. Ik ben niet dom, maar het lukte me niet de proefwerken goed te maken. Het was voor mij veel te veel informatie ineens, alles door elkaar heen gehusseld, zonder samenhang. Ik heb autisme, en ADD. Dat maakt dat het heel druk in mijn hoofd kan zijn. Als heel veel verschillende laatjes in mijn hoofd geopend zijn geeft mij dat heel veel verwarring.”
Hoe had jij het liever gewild?
Linn: “Ik zou veel liever in onderdelen getest willen worden. Ik had veel beter gekund. Eerder had ik wel eens iemand die bij me zat als ik een proefwerk maakte. Maar dat werd afgeschaft, ik geloof omdat het niet eerlijk was voor de andere kinderen. Ik ben uiteindelijk helemaal in mezelf gekropen, was helemaal op mezelf, zat vooral op mijn kamer. Ik ben een heel jaar thuis geweest, heb niks aan school gedaan. ”
Ze vertelt verder.
Linn: “Ik ben vroeger heel veel gepest en ben daar erg onzeker door geworden. Ik vind heel veel comfort in de dingen die ik om me heen verzameld heb. Online heb ik wel veel vrienden. Ik zou meer vrienden in het echt om me heen willen hebben. Mensen die me snappen in mijn autisme. Ik vind het erg jammer dat ik niet meer mensen om me heen heb.”
En Scauting?
Linn: “Ik ga op dit moment twee ochtenden in de week naar Scauting. Van 9 tot half 11. Dat is leuk. Hier wil ik zijn. De locatie is lekker rustig, je kunt hier veel dingen doen qua creatief zijn. Ik hou van dingen creëren, van muziek, van fotografie. De mensen hier zijn hartstikke lief. Het geeft me iets van een structuur, een doel. Ik voel me hier fijn, het bezorgt me geen stress. En mijn coach Susanne van Scauting komt ook bij mij thuis. Zodat ik in ieder geval iemand heb. Ook om dingen samen mee te doen. We gaan samen wandelen, of naar de film. Ik heb het gevoel dat school wel weer komt. Ik vind het leuk om te leren. Maar, nu nog niet.”
Hanneke Kappen
