Thijs(27): “Mijn moeder dacht altijd al dat er iets met me was. Ze herkent in mij veel van het gedrag van haar vader. Maar we hebben het eerder niet laten onderzoeken.”
Tijdens zijn opleiding ICT Software Engineering aan de Hanzehogeschool in Groningen loopt Thijs vast. De studie gaat goed, maar de stage steeds niet. Het was aanleiding om uit te laten zoeken wat er met hem aan de hand zou kunnen zijn. Het resulteerde erin dat hij, nu vier jaar geleden, zijn diagnose ASS kreeg.
Onlangs rondde hij met succes zijn studie af.
Thijs:” Mijn afstudeeropdracht kwam van Scauting. Ze wilden graag een app die deelnemers en coaches op gerichte wijze aan elkaar koppelt. Ik had al twee keer een afstudeerstage afgebroken, maar deze derde keer heb ik doorgezet. Al ging het wel met vallen en opstaan.”
Hij legt uit: “Mijn computer is halverwege een keer gecrashed. En ik had moeite om de vaart in het project te houden, omdat ik de neiging heb me erg op details te focussen en daarbij het geheel uit het oog verlies. Eigenlijk moet je op zo’n moment stop tegen jezelf kunnen zeggen. Maar dat deed ik niet. Want ik was voor mijn gevoel echt nuttig werk aan het doen. Ik werkte van detail naar detail en zo “prevelde” het werk maar door.”
Zijn Scauting begeleider Evan wijst hem erop dat het niet goed gaat zo. Ze schakelen een docent in en samen met hem maakt Thijs een planning.
Thijs: “Ik heb inmiddels geleerd dat ik niet goed ben in langdurig, zelfstandig werken aan een project. Ik kan heel goed een taakgerichte planning maken, maar het lukt me niet me aan de tijd te houden. Ik heb daarbij ondersteuning nodig.”
Hoe was het om dit project succesvol af te sluiten?
Thijs: “Ik ben niet tevreden over wat ik geleverd heb. Het kan zoveel beter. Maar mijn docenten hebben mij, na veel discussie, ervan overtuigd dat ik toch echt geslaagd ben.
Een docent heeft een keer tegen me gezegd dat hij het gevoel had dat ik helemaal niet wílde afstuderen. Maar het punt is dat het me eigenlijk helemaal niet uitmaakt of ik geslaagd ben of niet.
Ik ben perfectionistisch en heb veel zelfkritiek, het gaat mij er alleen om of ik zelf tevreden kan zijn over wat ik gemaakt heb.
Het argument waarvoor ik uiteindelijk gezwicht ben, is het feit dat mijn opdrachtgever tevreden was over het resultaat. En dan is het dus goed, vertelden mijn docenten mij.”
Thijs ondertekent zijn diploma
Hoe reageerde het thuisfront?
Thijs: “Ik had van tevoren gezegd dat het waarschijnlijk weer niks zou worden. Toen ik belde om te vertellen dat ik blijkbaar toch geslaagd was, hoorde ik op de achtergrond mijn moeder juichen. Toen was ik vooral erg blij dat ik een uur moest fietsen voor ik thuis was. Tegen die tijd was mijn moeder vast wel weer wat tot rust gekomen. Het is niet zo dat ik niet tegen knuffelen kan. Maar een knuffel van vijf minuten lang, die bedoelt is als uiting van vreugde, nee liever niet. Ik vind al die aandacht voor mijn persoon erg ongemakkelijk.”
Hoe is het nu?
Thijs: “Inmiddels heb ik wel geaccepteerd dat ik geslaagd ben. Ik ben bezig met mijn inschrijving in het statusregister, en ik heb momenteel lijntjes uitstaan naar DUO en RDW. Ik heb veel goeds gehoord over deze bedrijven met betrekking tot begeleiding van mensen met autisme.”
En de toekomst?
Thijs: “Mijn uiteindelijke droom is om aan het werk te komen bij een Christelijk ICT bedrijf. Het geloof is heel belangrijk voor mij, het is het fundament waarop ik leef. Werken aan ICT projecten die te maken hebben met de bijbel en alles wat daarmee verbonden is, dat is wat ik later het allerliefst zou willen doen.”
Hanneke Kappen
