Al een paar keer kwam ik hem tegen in de gang van de Scauting locatie in Hoogeveen. Een aardige kerel met een enorm energieke uitstraling. Ik verheug me erop wat uitgebreider met hem kennis te maken. 
Eelco: ”Ik ben altijd al erg nieuwsgierig geweest. Als kind al wilde ik graag weten hoe dingen in elkaar zitten. Hoe vaak mijn moeder niet tegen me moest zeggen, Eelco, doe dat nou niet. Bijvoorbeeld als ik mijn vingertjes weer eens in het stopcontact wilde steken om te zien wat er dan zou gebeuren. Ik weet ook nog heel goed hoe ik als klein ventje een wekker uit elkaar schroefde en hoe ontzettend teleurgesteld ik was toen ik daarbinnen die knullige radertjes zag. Ik had me er veel meer van voorgesteld. Net als die keer dat ik voor het eerst onder de motorkap van een auto mocht kijken. Ik had gehoopt daar magistrale, sciencefictionachtige technieken te kunnen aanschouwen. Toen ik dat zware gietijzeren motorblok zag dacht ik diep teleurgesteld, we bevinden ons nog steeds in de donkere middeleeuwen. Waar is mijn ruimteschip!?”
Hij vertelt dat hij zichzelf nooit als kind heeft ervaren. 
Eelco: ”Ik wilde als kind al vol gas! En onderzoeken! Maar binnen ons schoolsysteem kan dat dus niet. Het lijkt erop dat die hele machinerie erop gericht is je te stagneren. Je leert je daar te vervelen. Ik weet nog goed dat we op de middelbare school eens twee lessen hebben besteed aan de condensator. Een fascinerend ding, waar ik veel langer mee bezig had willen zijn. Maar die twee lesjes waren nog niet voorbij of het volgende onderwerp diende zich al weer aan. Ik dacht, wát, zijn we er nu al klaar mee?? Ik was nog niet eens begonnen. Ik snap gewoon niet dat mensen in staat zijn zich mee te laten voeren in dat op versnippering gerichte systeem.”   
Hij spreekt over zijn eerste, tweede en derde leven.
Hij vertelt: “Mijn tweede leven begon op mijn zeventiende. Er was toen bij mij sprake van een totale kortsluiting. Het ging niet goed met mij. Maar ik voelde me vreemd genoeg in die periode voor het eerst jeugdig. Ik had altijd al het gevoel dat er iets niet klopte aan hoe de wereld zich aan me presenteerde. Ik ben me toen gaan bezighouden met meer onzichtbare werkelijkheden. Met intuïtie bijvoorbeeld. Ik heb er heel veel over gelezen. Ik ontdekte dat mijn gevoel het vaak bij het rechte eind heeft gehad. Ik ben heel anders gaan kijken naar mensen en naar hoe ze zich tot elkaar verhouden. Naar macht en onmacht. Ik heb er een soort antenne voor.” 
In 2015 kwam hij voor het eerst met Scauting in aanraking.
Eelco: ”In 2015 begon mijn derde leven. Ik was inmiddels een soort van kluizenaar geworden, ik zag nauwelijks mensen. Bracht veel tijd door op het internet, las ontzettend veel. Ik kreeg van iemand de tip om eens bij Scauting te gaan kijken. Daar kwam ik coach Mirelle tegen. Zij is voor mij heel belangrijk geweest. Het kostte mij in het begin veel moeite om te wennen. Ik heb er echt aan moeten slingeren om weer contact te voelen met mensen. Ik heb vaak gedacht, ik ga er nooit meer heen. Mirelle is degene die steeds weer heel direct en vol vertrouwen tegen mij zei: Je mag het gewoon nog een keer proberen. En nog een keer. En nóg een keer. Ik voelde aan elk woord dat ze zei, dat ze mij begreep en dat ze mij de ruimte gaf. Ik ben haar daar oneindig dankbaar voor. Als iemand helemaal op een zijspoor terecht is gekomen, dan heeft hij tijd nodig. Die gaf zij mij. Hoe ik me nu voel? Ik voel me meer mens. Ik ben hier niet alleen. Ik voel me herladen. Ik voel dat ik meer capaciteit heb. Zie je, daar heb je die condensator al weer!”  
We gaan kijken bij de kleine moestuin achter het gebouw. Eelco is degene die hem onderhoudt samen met coach Monique.
Eelco: ”Veel verstand van moestuinen heb ik eerlijk gezegd niet, ik kan onkruid nauwelijks onderscheiden van de rest. Ik hou wel heel erg van buiten zijn. Van nature ben ik meer een gatengraver. Ik hou van graven. Letterlijk en figuurlijk. Bij mijn zus heb ik een keer een hele lap grond mogen afgraven. Ik voelde een oer-energie loskomen die met niets anders te vergelijken is.“
Hij vindt het leuk om bij de moestuin op de foto te gaan. Bij voorkeur in een heroïsche, theatrale pose. Dat kan natuurlijk geregeld worden. Veldmaarschalk Eelco. We moeten er samen om lachen. Dan zie ik opeens dat hij drie horloges draagt.
Eelco: ”Het horloge aan mijn linker pols staat op wintertijd. Ik leef het hele jaar door in wintertijd, dat vind ik prettig. Aan mijn rechterpols draag ik een analoog horloge dat op zomertijd staat, en een digitaal horloge. Aan alleen een digitaal horloge zou ik niet genoeg hebben. Veel te benauwend. Daar wordt in dat kleine vakje alleen maar dit ene hele kleine momentje weergegeven. Terwijl je met een ronde wijzerplaat een oneindige blik in de toekomst kunt werpen, en tegelijkertijd een oneindige blik het verleden in. Als ik thuiskom doe ik het grote horloge altijd af en doe een ander analoog horloge om, een met streepjes in plaats van cijfers. Dat vind ik voor thuis rustgevender.”